Nieuw-Apostolische Kerk

Vooraf hield onze priester een fijne, korte dienst. Na afloop heeft de jeugd warme chocolademelk met slagroom, glühwein, zelf gebakken cake en brownies geserveerd. Dit keer werd hier een bijdrage voor gevraagd wat ten goede is gekomen aan de Voedselbank. En er kon een prachtig bedrag overgemaakt worden.

Er waren die week ervoor flyers in de buurt rond gebracht door de jeugd. Waarbij wij ons zelf als kerk voorstelden. Tevens werd er aandacht gevraagd voor de weggeefkast en de functie ervan, en werd een ieder uitgenodigd om het kerst koffieconcert bij te wonen. Enkele gasten hebben hieraan ook werkelijk gehoor gegeven.

Na het gezellige samenzijn met de chocolademelk en glühwein begon het kerstconcert. Het was een heel gevarieerd programma. Er werd gezamenlijk gezongen (stille nacht en Ere zij God). Er werd een gedicht voorgedragen, die hieronder te lezen is. Er was een  4-stemmig blokfluit ensemble, vrouwenkoor, mannenkoor, gedeelte van het Cantare koor, dwarsfluit met piano, piano solo en piano met cello.

De reacties waren positief. Iedereen heeft ervan genoten. Dat is mooi!

Bij het weggaan kreeg iedereen nog een klein presentje als aandenken mee.

Als de lichtjes doven

Op een slagveld klonk een stem,

was van ver te horen,

zong dat er in Bethlehem

een kindje was geboren.

In die nacht zo stil en groot

zwegen de kanonnen,

die zijn bij het morgenrood

toch opnieuw begonnen.

Kerstmis lijkt ons keer op keer

vrede te beloven,

maar kanonnen dreunen weer,

als de lichtjes doven.

Donkere Afrikaan,

honger moet je lijden,

mag niet naar je vader gaan,

bent van hem gescheiden.

Wie dit hebben uitgedacht,

komen allen samen,

zingen plechtig Stille Nacht,

zonder zich te schamen.

Kerstmis lijkt ons keer op keer

vriendschap te beloven,

maar dan gaan ze altijd weer

alle lichtjes doven.

Syriër, Afghaan en Afrikaan

mogen die hier blijven?

Mogen die hier ook bestaan

of zal men ze verdrijven?

Kerstmis doet ons telkens weer

beterschap beloven,

laat dan deze ene keer

het lichtje niet weer doven.

Naar Willem Wilmink